Učka – górski masyw na styku Istrii i Kvarneru

Učka z pewnością nie jest najpopularniejszym, górskim masywem Chorwacji. Aczkolwiek ma ku temu wszelkie, możliwe predyspozycje. Przede wszystkim znajduje się na styku dwóch, całkiem znanych regionów, czyli Istrii i Kvarneru. Po drugie, wznosi się powyżej takich perełek, jak Opatija czy Lovran. Po trzecie, Učka oferuje niezapomniane widoki. W szczególności, jeśli zdecydujecie się wdrapać na jej najwyższy szczyt, czyli Vojak. Mieliśmy okazję go zdobyć ostatniego dnia 2018 roku.

Pokłoń się na przełęczy Poklon

Z racji tego, że końcówkę 2018 roku spędzaliśmy w Opatii, wiedzieliśmy, że będziemy chcieli wybrać się na trekking w obrębie Parku Przyrody Učka. No właśnie, bo masyw ten objęty jest ochroną. Przede wszystkim ze względu na dużą bioróżnorodność reprezentowaną przez bujną roślinność (sporą część Učki porastają gęste lasy) oraz zwierzynę. Oczywiście naszym głównym celem był szczyt Vojak – najwyższe wzniesienie w obrębie całego masywu. Dobrą bazą do jego zdobywania jest przełęcz Poklon. Przebiega przez nią droga nr 500. Główna szosa, czyli Magistrala Adriatycka przechodzi przez środek gór, dzięki mającemu 5 km długości tunelowi. Na przełęcz najprościej można się dostać jadąc przez miejscowość Veprinac. Warto się tam zatrzymać przy kościele św. Marka, skąd rozpościera się rozległa panorama Opatijskiej Riwiery i okolic Rijeki. Jednak tam udaliśmy się później. W pierwszej kolejności pojechaliśmy na przełęcz Poklon. Auto zostawiamy na parkingu nieopodal schroniska (Planinarski dom Poklon). Stamtąd ruszamy bezpośrednio na szlak.

Učka i jej najwyższy szczyt

Naszym głównym celem był oczywiście Vojak, czyli najwyższy szczyt pasma Učka. Z przełęczy Poklon wiedzie na niego całkiem przyjemna trasa trekkingowa, która w dużej mierze poprowadzona jest po lesie. Przecina się w kilku miejscach z asfaltową szosą, która również dociera na szczyt. Jest ona w teorii zamknięta dla aut nie posiadających pozwolenia. Jednak część Chorwatów nic sobie z tego nie robi i decyduje się na przejazd nią. Im wyżej jesteśmy, tym w lesie trafiamy na coraz większe ilości lodu lub zmrożonego śniegu. Generalnie nie są to jakieś gigantyczne ilości, ale w pewnym momencie musimy naprawdę uważać, by się nie potłuc lub nie stracić uzębienia. Przed dotarciem na sam szczyt mijamy wieżę telekomunikacyjną oraz teren należący do wojska. Lodową ścieżką usiłujemy w jednym kawałku dotrzeć na kamienną wieżę, która na Vojaku postawiona została w 1911 r. przez Österreichischer Touristen Club. Można na nią wejść, by cieszyć się rozległą panoramą pasma Učka, wybrzeż Kvarneru i Istrii oraz Adriatyku i chorwackich wysp.

Učka też potrafi być wymagająca

O ile trasa z przełęczy Poklon nie zrobiła na nas wielkiego wrażenia, jeśli chodzi o jej poziom trudności, o tyle obrana przez nas droga powrotna okazała się być naprawdę wymagająca. Z Vojaka postanowiliśmy zejść na przełęcz po jego południowej stronie. Początkowo szlak trzyma się grzbietu. Jednak po przejściu kilkuset metrów czeka nas bardzo stromy stok. Ścieżka dodatkowo usiana jest mniej lub bardziej ruszającymi się kamieniami. Widoki są pierwszorzędne. Aczkolwiek nachylenie stoku daje w kość naszym kolanom. Jedno jest pewne – nie chcielibyśmy tędy podchodzić. Na przełęczy robimy drugą przerwę. Są tam ławy i stoły, a widok w stronę przysiółka Mala Učka jest całkiem przyjemny. Stamtąd ruszyliśmy ku punktom widokowym oznaczonym na naszej mapie. W teorii miał tam prowadzić szlak. W praktyce zniknął po pokonaniu przez nas 500 m. Owszem, jakaś ledwo widoczna ścieżka była wydeptana, ale to tyle. Mimo wszystko udało nam się dotrzeć do dwóch miejsc, z których mogliśmy podziwiać piękną panoramę wybrzeża i Adriatyku.

Kopiąc w liściach

Drogę powrotną na przełęcz Poklon można by streścić jednym zdaniem. Kopaliśmy się w liściach. Dosłownie i w przenośni. Niestety z punktów widokowych nie wiodła żadna ścieżka. Musieliśmy pokonać zalesiony przez drzewa liściaste stoki. Owszem, było tam całkiem malowniczo. Co ciekawe, na drzewach widoczne były oznaczenia szlaku. Drogi niestety nie uświadczyliśmy. W efekcie zapadaliśmy się w liściach po kolana. Na dodatek były dość śliskie i powodowały zsuwanie się po nawet niezbyt stromym zboczu. Mieliśmy jeszcze w planach zdobyć Suhi Vrh, ale zrezygnowaliśmy z tego pomysł z racji nadciągającego powoli zmierzchu (urok krótkich, grudniowych dni). Po drodze minęliśmy miejsce, gdzie niegdyś znajdował się partyzancki szpital. Upamiętnia go kamień z tablicą, z której dowiadujemy się, że bolnica istniała tu między 1943 a 45 r.. Stamtąd, już bezproblemowo, dotarliśmy na przełęcz Poklon. W drodze powrotnej do Opatii zatrzymaliśmy się we wspomnianej wcześniej miejscowości Veprinac, by spojrzeć na rozświetlone wybrzeże tuż przed zakończeniem 2018 roku.

Widok na Rijekę

Učka – czy warto?

Musimy przyznać, że Učka nas pozytywnie zaskoczyła. Z daleka nie wygląda zbyt obiecująca. Ot, zielony masyw górujący nad wybrzeżem Adriatyku. Na pierwszy rzut oka nic szczególnego. Ale, poprowadzone tam trasy (o ile się na nie trafi), są całkiem ciekawe, a teren dość różnorodny. Widoki również są, ale głównie z górnej partii Vojaka, która znajduje się ponad linią lasu. Na pewno wypad na Vojaka może stanowić przyjemne urozmaicenie pobytu na wybrzeżu albo Kvarneru, albo Istrii.

A jeśli chcielibyście zobaczyć, jak Vojak i cała okolica prezentują się wakacyjnym wydaniu, to koniecznie zajrzyjcie na bloga Eweliny Gac, która w 2020 roku miała okazję zdobyć ten szczyt.

Žičara Učka

W 2019 podpisano umowę dotyczącą budowy kolei linowej łączącej miejscowość Medveja na Opatijskiej Riwerze ze szczytem Vojak. Žičara Učka, bo taką nazwę ma nosić kolei, wciąż nie jest zbudowana. Podobno prace mają zacząć się w styczniu 2020 r.. Jej strona nie wygląda zbyt imponująco i jak na razie nie ma tam zbyt wielu informacji. Ale wiadomo, że ma mieć długości 4679,42 m, wagonik ma pomieścić 60 osób, a podróż trwać ok. 8,5 min.

Učka i Vojak praktycznie

• Pasmo Učki znajduje się w północnej części Chorwacji, na styku dwóch regionów – Kvarneru i Istrii.
• Najwyższym szczytem pasma Učka jest Vojak. Ma 1396 m n.p.m..
• W pasmo możecie się dostać bezpośrednio z Opatijskiej Riwery. Jednak weźcie pod uwagę, że będziecie musieli pokonać naprawdę duże przewyższenie, a dokładniej prawie 1400 m w pionie. Dlatego naszym zdaniem najlepiej zacząć trekking na przełęczy Poklon.
• Zrealizowana przez nas trasa miała nieco ponad 14 km długości. Przeszliśmy ją (wraz z przerwami) w 5 godz. 30 min.