Grodzisko Stradów i Wola Chroberska – dwie perełki Ponidzia

Jak już wielokrotnie wspominałam, mimo tego, że urodziłam się w Kielcach i przez 18 lat mieszkałam tam na stałe, a później, regularnie wracałam w moje rodzinne strony, to cały czas daje im się zaskakiwać. Naprawdę wydawało mi się, że dobrze znam Województwo Świętokrzyskie. Jednak nic bardziej mylnego! Z każdą, kolejną wizytą u Rudych Rodziców, razem z Markiem udaje nam się dotrzeć do miejsc wyjątkowych, pięknych i ciekawych. Grodzisko Stradów oraz świętokrzyski Giewont nr 2 (nr 1 jest Góra Miedzianka) w Woli Chroberskiej to nasze ostatnie odkrycia. Choć przynajmniej o jednym z nich wiedzieliśmy znacznie wcześniej.

Magia Ponidzia

Ponidzie to taki magiczny fragment Województwa Świętokrzyskiego. Bez względu na to, w jaki zakątek tego regionu byśmy nie pojechali, to trafiamy do miejsc, w których zakochujemy się od pierwszych wejrzenia. Naszym pierwszym zauroczeniem były Krzyżanowice z niezwykłym, pofalowanym terenem i ciekawą roślinnością. Uwielbiamy wijącą się malowniczo Nidę, czy atmosferę panującą w Wiślicy. Jednak od pewnego czasu chcieliśmy odwiedzić pewne mało znane, ale wyjątkowo fotogeniczne miejsce. Grodzisko Stradów, bo o nim mowa, znaliśmy głównie ze zdjęć na Instagramie. Głównie za sprawą Anity i Pawła z bloga 101countriesbefore50, którzy w 2019 roku reprezentowali Województwo Świętokrzyskie w Mistrzostwach Blogerów (które zresztą wygrali). To dzięki nim i ich zdjęciom wiedzieliśmy, że Grodzisko Stradów musimy odwiedzić podczas zachodu słońca.

Grodzisko Stradów – kawałek Toskanii, Prowansji lub Moraw na Ponidziu

Czy wiedzieliście, że największe (lub jedno z największych) w Polsce grodzisko znajduje się właśnie obok Stradowa na Ponidziu? Nie? No właśnie. My również nie mieliśmy o tym pojęcia. Grodzisko Stradów powstało w średniowieczu i należało do państwa Wiślan. Już jadąc drogą od strony szosy nr 770 dostrzec można wzniesienie o dość niezwykłym kształcie. Od razu człowiek się domyśla, że nie jest ono dziełem matki natury. Do naszych czasów z grodziska zachowały się głębokie fosy oraz wały ziemne. Auto parkujemy na niewielkim parkingu w miejscowości, skąd dalej pieszo wspinamy się na szczyt grodziska. Jego zbocza są momentami dość strome, ale widok, jaki się stamtąd rozciąga sprawia, że oboje nie wiemy, co powiedzieć. Zachodzące słońce otula krajobraz ciepłym, pomarańczowym blaskiem. Biała nitka drogi wijącej się w dole wygląda trochę nierealnie. Niewielkie wzgórza pokryte zaoranymi w drugiej połowie września polami wyglądają na wskroś sielankowo. Mimo silnego wiatru siedzimy tam tak długo, aż słońce schowa się za przeciwległym wzniesieniem. I co najważniejsze, Grodzisko Stradów mieliśmy tego dnia tylko dla siebie.

Wola Chroberska i Grodzisko Stradów po raz drugi

Spacerując po grodzisku i nagrywając insta stories śmiałam się, że znając nas wrócimy tam w ciągu kilku dni. I tak też się stało. Głównie za sprawą Rudych Rodziców, którzy, gdy zobaczyli nasze zdjęcia stamtąd od razy stwierdzili, że musimy tam pojechać. Jednak chcieliśmy przy okazji odwiedzić jeszcze jedno miejsce. Kiedy jechaliśmy z Grodziska Stradów w stronę Kielc, Marek zwrócił uwagę na dość strome wzgórze z krzyżem, górujące nad jedną z pobliskich miejscowości. Okazało się, że jest nią Wola Chroberska, a wzniesienie, ktoś na jednej z map radośnie nazwał pińczowskim Giewontem. Na jego szczyt nie wiedzie żaden szlak, ale jest mniej lub bardziej wydeptana ścieżka. Fakt, sporo na niej rzepów, co nie do końca spodobało się psiakowi moich rodziców, który został nimi oblepiony od pazurów aż po czubek małej, kudłatej głowy. Widok z okolic krzyża na Wolę Chroberską jest uroczy, prawie jak z lotniczej perspektywy. Stamtąd przenosimy się do Grodziska Stradów. Tym razem, z racji tego, że jesteśmy tam koło godziny 13, spotykamy nawet innych turystów. Widoki też są piękne, choć nie tak spektakularne, jak podczas złotej godziny.